WONEN IN ITALIË – Het aardappelfeest

Het jaarlijkse aardappelfeest is weer achter de rug. Ik weet ‘t, het klinkt niet erg spannend, maar toch moet je er niet te geringschattend over doen. Het feest is belangrijk voor het dorp, het bindt de gemeenschap, samen maken ze er een ‘happening’ van. Zoals alle dorpen één keer per jaar de oogst vieren van het streekprodukt, zo hebben wij hier in Mombarcaro de ‘Sagra della Patata’. Mombarcaro is nu eenmaal befaamd om zijn fantastische aardappels.

Het laatste weekend van juli is het zover, vijf dagen feest, van vrijdag tot woensdagavond met de verkiezing van de Miss en Mister Patata als slotakkoord. Er wordt veel gegeten, er is een danstent met iedere avond een band en op zondag is er een markt met een gastronomische route.

Aangezien ik hier nu twee jaar woon, vindt Mariangela, hoofd van de keukenbrigade, het blijkbaar tijd worden dat ik ook mijn steentje bijdraag. Kan ik niet iets te eten maken uit de Hollandse keuken waar aardappelen in zitten? Ik vertel over onze stamppotten en erwtensoep. Tja, daar kun je bij dertig graden hitte toch moeilijk mee aankomen? We komen tot een compromis: poffertjes. Volgend jaar sta ik met een grote poffertjespan op de markt. Ik heb maar niet gezegd dat ik nog nooit poffertjes heb gemaakt. Ik heb nog een jaar de tijd om het te leren.

“Maar je komt toch wel aardappelen schillen voor de gnocchi?” Ja natuurlijk. De maaltijden die boven in het Dorpshuis worden aangeboden, moeten natuurlijk wel van te voren worden klaargemaakt. En daarvoor zorgen de vrouwen uit het dorp. De pasta bestaat uit gnocchi die ter plekke vers wordt gemaakt. Assunta en Mariangela staan in grote pannen te roeren als ik me ’s middags aanmeld voor het aardappelschillen. Met een groepje vrouwen zitten we rond een stel emmers water te schillen totdat er genoeg voorraad is. De aardappels worden gekookt, dan door een zeef gehaald en over lange tafels verspreid. 38 Eieren moeten er aan deze hoeveelheid toegevoegd worden en tenslotte wordt alles bestrooid met meel.

De oudere vrouwen beginnen onmiddellijk het spul te kneden en het is ongelofelijk hoe snel er een grote bal deeg ontstaat. Inmiddels heb ik me bij de gnocchi brigade aangemeld en leer ik van stukjes deeg dunne slangetjes te rollen waar anderen dan weer de gnocchi van snijden. Er wordt gepraat en gelachen. We hebben allemaal een schort voor en meel in ons haar, enkele negentig plussers komen voor de gezelligheid langs en één van hen heeft zelfs een taart meegenomen. Die eten we na afloop. Ondertussen gaat mijn telefoontje rond met een afbeelding van de poffertjes erop. Het lijkt ze wel wat.

Zondag is het gelukkig stralend weer. De dorpsstraat en de piazza staan vol stalletjes. Er worden veel mooie hoogwaardige spullen verkocht. In de bar staan ze met z’n drieën te bedienen, we krijgen vandaag cappuccino uit plastic glazen. Uit de danstent boven klinkt gejuich van kinderen, een poppentheater geeft een voorstelling. Beneden tussen de stalletjes spelen muzikanten. Honderden mensen volgen de aparte gastronomische route die tot voorbij de kerk boven loopt. Langs de route zitten mensen uit Mombarcaro aan een tafeltje waarop ze gratis de heerlijkste gerechten aanbieden.

’s Avonds is het feest in de danstent boven. Zaterdagavond is de jeugd uit haar dak gegaan met disco. Zondagavond is het de beurt aan de ouderen. Een orkestje met een zangeres speelt mazurka’s en walsen dat ’t een lust is en al gauw draaien er vele paren in het rond.

Ik ben nog maar nauwelijks de tent ingelopen of een oudere heer komt mij ten dans vragen. “Maar ik kan helemaal niet stijldansen” zeg ik tegen de man, maar hij is niet te stoppen, pakt me vast en daar draaien we de dansvloer op. Ik hup zo goed mogelijk mee maar struikel een paar keer over zijn voeten. Iedere keer als ik de pas te pakken heb, doet hij weer een paar tussenhupjes en ben ik de kluts kwijt. Mijn buurvrouw en haar vriendinnen applaudisseren iedere keer als ik langskom. De arme man blijft hoffelijk en brengt hij me na afloop van het nummer weer terug.

Na de dans vervoeg ik me snel bij de biertent buiten waar de meeste mannen met elkaar staan te praten en te drinken. “Christina una birra??” roept Elisa achter de bar van de biertent. “Ja graag” en ik strijk neer op één van de bankjes die er staan. Sinds de dansles bij Van Kralingen in Baarn op mijn vijftiende een mazurka gedanst, en volgend jaar poffertjes maken. Gelukkig heb ik nog even.



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl